Z wielką przyjemnością prezentujemy pracę laureata tegorocznej edycji Wakacyjnego Konkursu Literackiego pt. "Rewolucja". Autorem jest Natan Murlik. Uwaga! To wybuchowy koktajl brawury, fantazji, świetnego stylu i znakomitego humoru. Rozkoszujcie się!
Śmierć ewidentnie nie lubił swojej pracy. Była ona wyjątkowo monotonna i nużąca. Co więcej, okazała się niezwykle czasochłonna. Rzadko znajdywał czas na swoje hobby, którym było granie w szachy i pielęgnowanie ogrodu. Najgorsze było jednak to, że nikt nie uprzedził go przed złożeniem aplikacji, że tak naprawdę praca, którą chce podjąć, to wieczny wolontariat. To by tłumaczyło złośliwy uśmieszek podstarzałej sekretarki w momencie, gdy złożyła pieczątkę na jego podaniu. Wpadł w największe bagno na tym godnym pożałowania świecie.
Wszystko przez jego rodziców. Od małego im mówił, że chce zostać astronautą albo prezydentem, ale oni siłą wmusili w niego kurs florystyki, potem wysłali go do Technikum Grabarskiego, by na sam koniec skończył na Wydziale Tanatologii na Uniwersytecie im. Morfeusza w Zaświatach. Naturalnie, mama i tata chcieli, żeby poszedł w ich ślady. Jednak jego jakoś nie pociągało ciągłe zmienianie miejsca zamieszkania, nieustanne podróże i cała ta beznadziejna papierkowa robota. Można było dostać oczodołopląsu od tych rzędów imion, nazwisk, tytułów, rodów, kredytów, nazw ulubionego jedzenia, tytułów nieoddanych do biblioteki książek…
Za to mama i tata byli niezwykle dumni, kiedy ukończył uniwerek z wyróżnieniem i dostał możliwość praktyk u Charona. Było to niezwykle wciągające zajęcie móc obserwować, jak wysuszone zwłoki z siwą brodą przepływają tę samą trasę około sześciu tysięcy razy dziennie. Po pouczającej praktyce nie widział już dla siebie innego miejsca, jedynie praca ponurego żniwiarza dawała mu cień nadziei na wykorzystanie zdobytych umiejętności. Dzięki wybitnym ocenom i koneksjom rodziców dostał ją bez większego problemu. Wtedy się zaczęło. Dalekie podróże, ciągłe zaległości w dokumentacji, zbieranie bonów zniżkowych na ubrania robocze i łój do kosy...
Jednakże zdecydowanie najgorsza była samotność. Nigdzie za długo nie zabawił, więc raczej nie miał czasu na tworzenie jakichkolwiek relacji. Czasami odwiedzał go jego przyrodni brat, Sen, ale z racji nocnego trybu życia odsypiał wtedy nieprzespany czas. Śmierć starał się jednak nie narzekać, gdyż zawsze mógł trafić gorzej. Mógł skończyć jako operator rożna w Hadesie lub stróż bram Pól Elizejskich. Tak, mógł trafić zdecydowanie gorzej…
Właśnie takie i podobne im rozmyślania towarzyszyły mu, gdy zbliżał się do drzwi rezydencji swojego następnego klienta. Proste zlecenie, samobójstwo, godzina siedemnasta.
Zostało mu jeszcze pięć minut, więc grzecznie zastukał, czym mógł, następnie, nie licząc, że spotka się z jakąkolwiek odpowiedzią, oparł się nonszalancko o kosę i zaczął kontemplować wędrówkę mrówki po świeżo wyklepanym ostrzu. Wtem, z rozmyślań wyrwało go nagłe otwarcie drzwi. Zdziwiony spostrzegł młodego bruneta, ubranego w wygniecioną koszulę i podarte jeansy. Śmierć odruchowo wyprostował się, poprawił kaptur, strzepnął niewidzialny pyłek z ramienia, przybierając urzędowy, grobowy ton głosu:
- Pan Artur Nalejka? - spytał kostucha, wyjmując zza pazuchy pióro i kawałek starego pergaminu.
- T-tak... - wydukał mężczyzna, wpatrując się w kościotrupa z kosą.
- Poseł lewicowej partii SUPEŁ? Ateista? Rozwiedziony? Ojciec dwóch córek? - kolejne pytania trafiały jak wystrzeliwane z karabinu maszynowego. Gdy na wszystkie padła pozytywna odpowiedź, zasygnalizowana niepewnym skinięciem głowy, Śmierć zwinął pergamin w rulonik, schował go do wewnętrznej kieszeni swojej szaty i uśmiechnął się (cóż, z racji braku mięśni oraz skóry, właściwszym słowem byłoby tutaj „wyszczerzył zęby”) do młodego mężczyzny.
- Przeszkodziłem w czymś? - zapytał żniwiarz, znowu opierając się o kosę.
- Nie, nie, właśnie miałem zamiar się zbierać, tylko że… Czy przy reinkarnacji potrzebny jest udział kostuchy? - zapytał niepewnie młody polityk.
- Ależ oczywiście, że nie- odpowiedział Śmierć rzeczowym tonem - Tylko, niestety tak się złożyło, że w tym roku cały pakiet reinkarnacji wykupili Hindusi. Taki rynek, trzeba rezerwować sobie gdzieś na początku życia, żeby się załapać. Pozostają więc tradycyjne metody. Pan się o mnie nie martwi, ja poczekam. Może pan nawet jeszcze wypalić papierosa, trzy minuty zostały.- Śmierć zerknął na swoją klepsydrę i oparł kosę o ścianę, chcąc rozprostować kości. Mężczyzna zbladł.
- A, a… Nie dałoby się przełożyć terminu na późniejszy? Przypomniałem sobie, że nie zapłaciłem alimentów dla córek…
Śmierć przeciągnął się i spojrzał na klienta spode łba.
- Jak nie masz pan diabelskiego bonu na przedłużenie życia, to nie da rady. Zresztą od incydentu z Syzyfem rzadko przekładamy terminy. Inni pracownicy Zaświatów też mają napięty grafik, a wystarczy, że jeden taki spryciarz się wyślizgnie i cały tygodniowy plan idzie w rozsypkę - Śmierć ponownie zerknął na klepsydrę i odchrząknął - Nie chciałbym poganiać, ale gdyby był pan tak uprzejmy i poszedł się już powiesić, to byłbym niezwykle wdzięczny. Akurat zdążyłbym do Sosnowca na wypadek samochodowy…
Kostucha chwycił kosę i podrapał się jej końcówką po czaszce, zaś mężczyzna zaczął się powoli wycofywać w głąb mieszkania.
- Nie ma żadnej innej opcji? - spytał z nadzieją, podczas gdy Śmierć wszedł do mieszkania i z niesmakiem spojrzał na niedopasowane do siebie meble.
- Znaczy, jeżeli pan chce, to mogę załatwić inny rodzaj zgonu… Mam parę kontaktów. Ostatnio bardzo popularne jest seppuku, choć ja osobiście uważam, że to czysty akt złośliwości wobec osób sprzątających. Można się załamać, zwłaszcza jeżeli na podłodze była wykładzina…
Śmierć rozgadał się troszkę, więc nie zdążył zauważyć, jak pan Artur omija go, przeskakuje niemalże wszystkie schody naraz i przecina ulicę, biegnąc w kierunku… Znaczy stop, wróć.
Przeciąłby ulicę, gdyby nie rozpędzona ciężarówka, która zupełnie przypadkiem zmieniła swoją codzienną trasę, gdyż dostawcy bardziej niż zwykle spieszyło się do domu…
Artur odzyskał przytomność już w swojej bezcielesnej postaci, unosząc się nad wyłożoną białymi kamieniami dróżką. Po obydwóch stronach ścieżki rosły przeróżne rodzaje kwiatów, krzewów oraz drzew, zaś przed Arturem stała kolejka podobnych mu bytów duchowych. Ciągnęła się ona daleko, daleko aż do olbrzymiej kurtyny znajdującej się za złotą bramą, której strzegł trzyletni chłopiec w złotej zbroi, dzierżący dwuręczny miecz katowski.
Artur rozejrzał się dookoła i dostrzegł Śmierć stojącego przy krzaku róży czerwonej.
- Hej! Ej! Kostuch! - głos mężczyzny powinien wydobyć się z jego ust, ale wyrwał się gdzieś z okolic piersi, jakby z wnętrza zjawy. Śmierć skierował swoje puste spojrzenie na duszę i niepewnie podszedł do niej, jakby zastanawiając się czy to jego wołano.
- Tak?- zapytał żniwiarz, mierząc wzrokiem lekko przezroczystą sylwetkę mężczyzny potrąconego przez ciężarówkę.
- Gdzieś ty mnie zabrał? Co to za miejsce? - głos posła tym razem wyrwał się gdzieś z okolic stóp, więc chwilę zabrało mu dotarcie do rozmówcy umarłego.
- To mój ogród. Jedno z miejsc, gdzie nadzoruję ludzkie życia. Sąd umarłych jest w remoncie, bo weszła nowa ustawa o sądownictwie, więc Szef-Kurdupel zadecydował, że dusze będą tutaj czekały na decyzję odnośnie miejsca do którego trafią.
- Aha - odpowiedział Artur i rozejrzał się po ogrodzie. Jego uwagę zwróciły zarówno masywne dęby o złotych liściach, jak i małe krzaczki porzeczek, których kolor przypominał bardziej purpurę.
- Dlaczego wszyscy ludzie nie mają takiej samej rośliny symbolizującej życie? - zapytał umarły, mijając Śmierć i pochylając się nad porzeczkami.
- Życie każdego człowieka jest inne, zależnie od losu i jego własnych decyzji. Dlatego też każde jest symbolizowane przez inną roślinę.
- To troszkę niesprawiedliwe - zauważył Artur, prostując się gwałtownie. - Wszyscy powinni mieć równe prawa wobec śmierci.
Śmierć westchnął cicho i popchnął z powrotem duszę Artura w kierunku kolejki do złotej bramy.
- Kiedyś obowiązywał system świecowy, ale wystarczyło zostawić otwarte okno i już na ziemi wybuchała jakaś wojna, zaraza czy inny chaos popularnie zwany jedynym słusznym ładem i właściwym porządkiem, żeby usprawiedliwić nagle zgaszone świeczki. Tak jest prościej i wygodniej. Poza tym, lubię zapach kwiatów - mruknął Śmierć na odchodnym, zostawiając Artura ze swoimi myślami.
Żniwiarz zdecydował się przejść wzdłuż brzegu Rzeki Zapomnienia. Bardzo lubił tę trasę. Radowało go obserwowanie, jak zielonkawa woda ucieka przed rąbkiem jego czarnego płaszcza, ilekroć zbliżał się on do nurtu rzeki. Spacerował tak sobie parę godzin, aż wreszcie dostrzegł łódź Charona przycumowaną do pomostu. Niebywale go to zdziwiło, gdyż przewoźnik nie zwykł robić sobie przerwy. Po chwili dostrzegł brodatego strażnika rzeki przy wejściu na pomost. Opierał się on o wiosło i smętnie wpatrywał w dal.
- Witaj, Charonie - zagadnął Śmierć, podchodząc do starca. - Czyżby Jego Wysokość Kurdupel dał Ci chwilkę odsapnąć od trasy?
Przewoźnik spojrzał smutno na żniwiarza i wycharczał powoli:
- Zabrali mi kasę fiskalną. Zgodnie z przepisami nie mogę świadczyć usług bez kasy fiskalnej. Nie będzie kursów, dopóki jej nie odzyskam.
Śmierć zachłysnął się powietrzem, które natychmiast uleciało przez jego żebra.
- Kto zabrał ci kasę? - spytał, zaciskając kościane palce na drzewcu kosy.
- Buntownicy, te umarlaki podstępne, niewiedzące, gdzie mają iść po śmierci. Napadli na moją łódź, ukradli kasę i pognali z powrotem do ogrodów. Musieli wyłamać bramę i wedrzeć się do Zaświatów…
Śmierć jak na skrzydłach poleciał do sędziowskiej bramy, gdzie zastał małego cherubina skulonego przy rozwalonej furcie. Malec spojrzał zapłakany na żniwiarza i wychlipał:
- Starałem się ich zatrzymać, a-ale nie mieli jeszcze przydziału, a jego Nieomylność Kurdupel zabronił krzywdzenia dusz, które nie stanęły przed sądem…
Mały aniołek znowu zaniósł się płaczem, a Śmierć spojrzał posępnie na ogrody i westchnął cicho.
Gdy szedł pewnie przez kamienną ścieżkę, zauważył, że ziemia wokół niektórych roślin była naruszona. Tak jakby starali się wyrwać co większe okazy. Niestety, takie możliwości posiadała tylko kosa ponurego żniwiarza, a Śmierć był do niej niezwykle przywiązany.
W końcu ujrzał przed sobą olbrzymie kłębowisko przezroczystych dusz, które utworzyły krąg wokół kogoś, kto dziko wymachiwał cherubińskim mieczem i czymś, co wyglądało na paragon z kasy fiskalnej. Dusze wokół niego skandowały dziko, a on krzyczał coś, przecinając powietrze nad sobą ostrzem niebiańskiego miecza. Śmierć westchnął posępnie, dostrzegając, kto trzyma miecz. Zawsze twierdził, że należy utworzyć specjalne obozy dla ateistów…
Nie patyczkując się, Śmierć rzucił kosidłem w kierunku zbiorowiska. To zawirowało parę razy w powietrzu, przeleciało na wylot przez dziesiątki zjaw, po czym, niby groteskowy bumerang, powróciło do wyciągniętej dłoni żniwiarza. Dusze, których dosięgła kosa uniosły się delikatnie nad ziemię, by razem z delikatnym „puff” zniknąć w deszczu niebieskich iskier. Lekko znerwicowany Śmierć stanął przed zjawą Artura, wbił kosę w ziemię i położył dłonie na małym, złotym rowerku.
- Co to, do jasnej kostnicy, ma oznaczać? Czyściec to nie miejsce na jakieś bunty czy manifesty! Proszę natychmiast zwrócić kasę Charonowi, oddać papier i ustawić się grzecznie w kolejce, oczekując na swój przydział!
Odpowiedziały mu rozwścieczone głosy, wydobywające się zewsząd, jedynie nie z ust umarłych.
- To nie jest jakiś tam bunt czy manifest! - zahuczał dumnie Artur, jak szalony wymachując ostrzem w powietrzu, a jego głos wydobył się gdzieś znad tytanowej wkładki. - To nasz protest przeciwko niesprawiedliwości pośmiertnego systemu i niebiańskiej biurokracji! Jesteśmy bojownikami o równość wobec naturalnego końca i wspólną egzystencję na jednym pośmiertnym padole!
Głosy innych umarłych zawtórowały swojemu przywódcy, a Śmierć cicho westchnął. Przymrużyłby też oczy, gdyby miał powieki. Skoro perswazja niedoskonałym aparatem mowy nic nie dawała, pozostawały tradycyjne metody. Śmierć zakręcił kosą młynek w powietrzu i jednym susem doskoczył do lewicowego ducha. Zamachnął się na duszę znad lewego ramienia, ale Artur zdołał sparować cios, mocno uderzając płazem miecza w drzewiec kosy. Artur odskoczył od żniwiarza, a ten natychmiast został otoczony przez zastęp zaborczych umarłych.
-Widzenia z wybranymi umarłymi multi-kulti!
- Żądamy możliwości wynajęcia adwokata!
- Dwudziestoczterogodzinne wyjściówki z piekła!
- Warunkowe zwolnienia z tortur!
Śmierć machał kosą, ciął, ścinał, parował, unikał, ale oponentów było zwyczajnie zbyt wielu. Artur ponownie doskoczył do kostuchy i uniósł miecz oburącz nad głowę.
- Wolność dla uwolnionych!- wrzasnął z intrygującym błyskiem w oku.
***
Siwa głowa Szefa kiwała pobłażliwie, kiedy dolewał Śmierci nektaru do złotego kielicha wysadzanego rubinami.
- I jak sobie z tym poradziłeś… Jak ci tam… Śmieć?
Śmierć pochylił czaszkę lekko do przodu i z wdzięcznością przyjął kielich, wypijając od razu całą zawartość. Pod jego szatą dało się słyszeć dźwięk przypominający wodę płynącą przez nieszczelne rury kanalizacyjne. Po chwili nektar zaczął spływać po nogach pozłacanego krzesła.
- Śmierć, proszę pana…
- Ach tak! Już pamiętam! Syn Zarazy i Wojny, prawda? Coś tam o tobie słyszałem w raportach. Miałeś całkiem wysoką normę jak na ponurego żniwiarza. Imponujące. Ale odbiegam. Jak więc poradziłeś sobie z buntownikami?
Śmierć westchnął cicho, co zabrzmiało jak ostatni oddech umierającego, po czym podrapał się po pęknięciu biegnącym przez całą kość ciemieniową (i znacznie niżej).
- Po tym jak dostałem mieczem w czaszkę, trochę mnie zamroczyło. Ale przypomniałem sobie, że jestem tak jakby niewrażliwy na ból, więc po prostu, khm… Wykosiłem ich.
Szef wybuchnął gromkim śmiechem, który w uszach nieprzyzwyczajonej do niego istoty mógłby zabrzmieć jak rozdeptany złoty rowerek.
- Wykosiłeś wszystkich umarłych! Hah! A to dobre! Nie słyszałem czegoś równie dobrego od czasów potopu! Powiem ci, Zamieć, dobry chłopak z ciebie. Nawet miałbym dla ciebie ciekawą robótkę, po tym, jak już skończymy remont bramy do Zaświatów… A no tak! Jeszcze chciałbym wiedzieć, co zrobiłeś z dowódcą tych buntowników… Dostał należytą karę?
Gdyby żniwiarz posiadał mięśnie twarzy, uśmiechnąłby się złośliwie.
- Och, myślę, że nie powinien narzekać na swój los...
***
Artur rozejrzał się z zadowoleniem po swoim nowym biurze. Właśnie skończył porządkować dokumenty i w końcu mógł się zabrać do właściwej pracy. Poprawił swój nowy, schludny garnitur i zasiadł przy hebanowym biurku spoglądając na otaczające go ze wszystkich stron olbrzymie regały i półki. Był niezwykle zadowolony z tych nowych szklanych figurek. Otrzymał je dzisiaj o szóstej i niemalże cały ranek spędził na ustawianiu ich na półkach. Mnóstwo zresztą jeszcze pozostało niewypakowanych w kartonach, ale tym postanowił zająć się jutro. Każda z figurek była inna, każda idealnie odwzorowywała wygląd swojego ludzkiego odpowiednika. Dzięki wymyślonemu przez siebie systemowi Artur mógł regularnie tłuc takie same ilości pierwszych z brzegu figurek, co miało utworzyć pewną systematyczność w jego nowej pracy. Oczywiście prócz figurek miał jeszcze wentyl bezpieczeństwa, którym była olbrzymia księga zajmująca niemalże całe jego biurko. Znajdowały się w niej wszystkie imiona i nazwiska żyjących ludzi. Gdyby któryś z nich za bardzo narozrabiał, Artur jedyne co musiał, to wykreślić jego imię z księgi. W jego nowym biurze umieszczono także specjalną windę, która mogła go zawieźć do każdego miejsca na Ziemi. Dzięki temu nie wyda majątku na taksówki. Tak, nie-życie jest piękne… Ale nic, trzeba zabrać się do roboty. Artur chwycił pióro i zanurzył je w kałamarzu, gdy nagle usłyszał pukanie do drzwi.
- Proszę - powiedział i ujrzał jak do środka wchodzi Śmierć, trzymając w rękach karton podpisany „Śmieć”.
- Wybacz, że przeszkadzam. Przyszedłem tylko po parę swoich rzeczy - mruknął były żniwiarz i otworzył szufladę, wyjmując z niej pudełko z szachami i zestaw nasion. Włożył je delikatnie do kartonu i rozejrzał się po pomieszczeniu. .
- No, no, widzę, że nieźle się tutaj zagospodarowałeś. Wróciłeś też widzę do monotematycznego systemu. Odważnie, odważnie.. Aaa, właśnie, mam coś dla ciebie…- Kościotrup sięgnął za pazuchę, wyjmując mały, złoty dzwoneczek i mały sierp o czarnym ostrzu i długiej, białej rękojeści.
- Sam go zrobiłem. Dzwoneczek przykręć do złotego rowerka. Sierp ma te same właściwości co kosa, tyle że jest o wiele bardziej poręczny.- Artur chwycił narzędzie w dłonie i dokładnie je obejrzał.
- Jest piękny, dziękuję.
- Taaaaa…- Śmierć podrapał się po pęknięciu na czaszce. - Tylko za często nim nie rzucaj. Są pewne właściwości, które…
Artur jak na komendę zamachnął się i rzucił sierpem przed siebie. Śmierć odruchowo uchylił się przed wirującym ostrzem, po czym odczekał chwilę, gdyż narzędzie, zgodnie z właściwościami broni żniwiarza, zawróciło niczym bumerang. Sierp zniżył jednak swój tor lotu i przeleciał pod biurkiem, ucinając przy okazji lewe nogi mebla. Biurko zachybotało się i przechyliło. Smutno zadzwonił złoty dzwoneczek. Atrament z kałamarza przewrócił się, zalewając całą stronę księgi. W pomieszczeniu dało się wyczuć nieprzyjemne wibracje.
- Będziesz musiał nad tym popracować - mruknął Śmierć, wyjmując sierp z podłogi i oddając go Arturowi.
- Pewnie tak…- nowy żniwiarz zasępił się, spoglądając na zalaną księgę. - No nic, jakoś się to zatuszuje. A co z tobą? Gdzie cię przeniósł?
Śmierć wyprostował palec wskazujący i uniósł go do góry.
- Piętro wyżej. Pracuję teraz w wydziale ETONZW-u, czyli Eksperymentalnego Testowania Odpowiedzi na Zagadki Wszechświata.
- Ciekawe zajęcie? - spytał Artur, siadając z powrotem za biurkiem i przyglądając się zabrudzonej stronie.
- Oh, ależ tak. Niezwykle wciągające. Dzisiaj, dla przykładu, sprawdzamy, co powoduje ruchy płyt tektonicznych. Mam nadzieję, że nie będą Ci przeszkadzać delikatne wstrząsy…
Nagle pomieszczenie, które służyło Arturowi za biuro, zaczęło niekontrolowanie wibrować. Podłoga niebezpiecznie podskakiwała, a ściany trzęsły się jakby miały zaraz runąć. Do tego dołączyła się kakofonia dźwięków tłuczonego szkła, kiedy setki figurek pomknęły na spotkanie z podłożem.
Śmierć wyszczerzył zęby w sposób, na jaki tylko jego było stać i poklepał Artura po ramieniu.
- Jedna wojna więcej, jedna wojna mniej… Kto zauważy? Miłej pracy, panie żniwiarzu - rzucił radośnie Śmierć i wymaszerował z biura.
Syzyf zza Zsypu
